Review: Zeis, Cumulus, Donder
Author: Neil Shusterman
Genre: Young adult, dystopisch, science fiction
Leeftijd: 12+
Pagina’s: 447, 520, 615
Uitgeverij: Pelckmans
Originele titel: Scythe, Thunderhead, The Toll
Rating: ****
Zeis, donder en cumulus
“Zeis moet je echt lezen!” Woorden van een college die het boek helemaal geweldig vond, en met smart aan het wachten was op deel 2 van Neil Susterman. Diezelfde collega is bij het tweede deel (cumulus) van de reeks Zeis afgehaakt maar ik was gekluisterd aan de reeks. De boeken lezen namelijk weg als een film. Alsof je er naar kijkt i.p.v. leest. Het concept van de boeken is ook wel behoorlijk vergezocht. Het verhaal speelt zich af in een verre toekomst. De mensheid is inmiddels zo ontwikkeld dat ze niet alleen alle ziektes, conflicten, oorlogen hebben overwonnen maar ook de dood hebben weten te verslaan. Of beter gezegd, de dood is niet definitief meer. Je wordt letterlijk tot leven gewekt. De mens is hierdoor eindelijk onsterflijk en kan tot in de eeuwigheid leven. Mede mogelijk gemaakt door AI die als een soort God fungeert in deze reeks.
Hoe mooi dit ook klinkt, het is toch verre van een utopie. Als de mens niet meer sterft maar zich nog wel voortplant dan ontstaat er een probleem. Op den duur zijn er gewoon te veel mensen op de aarde. Aii. Dat is wel een probleem natuurlijk. Gelukkig hebben ze daar een oplossing voor. Zeisen worden in het leven geroepen die de boel een beetje in balans moeten houden en de populatie binnen de perken. Dat doen ze, gruwelijk genoeg maar kennelijk heel normaal in dit verhaal, door mensen dood te maken. De verwijzing naar “magere hein met zijn zeis” is al snel gemaakt natuurlijk.
Citra en Rowan, de hoofdpersonages in dit verhaal worden uitgekozen om Zeis te worden. Een Zeis word je niet zomaar. Beiden zijn echter niet blij en staan helemaal niet te springen om de figuurlijke Zeis op te pakken.
"Want wat is het leven waard wanneer het oneindig is? Wat drijft de mensheid nog wanneer alle doelen behaald zijn en er geen dromen meer overblijven?"
Utopie of Dystopie
Een wereld waarbij de dood tot het verleden behoort moet wel een utopie zijn. Zeeën van tijd. Geen stress. Zoveel tijd om eindeloos te blijven leren. Keuzes maken hoeft niet. Je kan letterlijk alles doen wat je wilt, want jah…het leven is oneindig. Een geliefde verliezen is onmogelijk en daarom is de pijn van een definitief afscheid onbekend.
Klinkt allemaal geweldig maar is dat het? Want wat is het leven waard wanneer het oneindig is? Wat drijft de mensheid nog wanneer alle doelen behaald zijn en er geen dromen meer overblijven? Deze reeks zet je aan het denken wanneer je je even losrukt van het lezen. Tijdens het lezen komen deze vragen en oplossingen voorbij. Neil Shusterman, de auteur heeft zich goed weten te verdiepen in een wereld dat wellicht nooit zal plaatsvinden. En dat is maar goed ook, want hoe utopisch het ook klinkt, het is absoluut een dystopisch wereld. Daarom past dit verhaal perfect in het rijtje van boeken als Hunger games, Maze runner en soortgelijke verhalen.
Extra Note
Het laatste boek bevat nog een bijzondere kronkel die ik niet aan mij voorbij kan laten gaan. Het leek even alsof de schrijver een opdracht vervulde. ‘Be woke! Stop er een paar diversiteitspersonages in.’
Het was alsof Neil Shusterman een personage opeens erin had gestopt en het had gekleurd in de kleuren van de regenboog. Het had wat mij betreft geen enkel toegevoegde waarde voor dit verhaal. Het voelde in die zin een beetje geforceerd aan. Maar het kan ook aan mij liggen.
In de andere twee boeken is er nauwelijks wat daarover te lezen of te vinden waardoor het in het derde boek behoorlijk opviel.
Rate: ****
Heb jij het boek gelezen? Klets dan gezellig mee. Of misschien nog niet en ben je nu wel getriggerd.
Dan kun je het boek hier vinden
Genoten van deze blog? Share it!