Een nieuw verschijnsel of een oude die weer hartstikke hip is?
Wie zal het zeggen…
Zoals jullie misschien al weten, ben ik moeder. Moeder van vier kinderen, waarvan de oudste in die prachtige fase terecht is gekomen waarbij hij net nog geen volwassen man is, maar ook allang geen kind meer is. Een kindman, denk ik dan altijd bij mezelf.
De rest van de kinderen volgen hem rap op en ook mijn dochter is aan het uitgroeien tot een jonge vrouw.
Prachtig om die groei en ontwikkeling te zien en mee te maken, maar oh wat zou ik soms toch dolgraag een pauze knop willen. Even alles pauzeren en ze net iets langer bij me willen houden. Want hoe harder ze groeien hoe dichterbij het moment komt tot onafhankelijkheid. Het moment om de vleugels uit te slaan en het ouderlijke nest te verlaten. We kunnen er niet meer omheen dat ze langzamerhand de leeftijd bereiken waarin ze niet alleen denken aan studeren en werken maar ook aan liefde. Dat laatste is eigenlijk niet eens iets nieuws want zodra ze het ander geslacht opmerken of worden opgemerkt dan is dit een hot topic. Denk maar even aan je eigen tijd en hoe vaak je misschien wel een oogje had op iemand of dat je hart net iets sneller ging roffelen bij die ene persoon. Normale gevoelens waar niet alleen wij maar ook onze kinderen mee te maken hebben.
''Onze oudste die in mijn ogen nog een kindman is heeft een heel ander blik op zichzelf. Natuurlijk heeft hij dat en natuurlijk heb ik dat. We kijken door verschillende brillen vanuit verschillende perspectieven. ''
Hoe sneller we dát begrijpen hoe beter we de kinderen in dit proces kunnen begeleiden. Al is de uitkomst nog steeds niet gegarandeerd en blijven de zorgen rondom dit onderwerp net zo lang aanwezig tot ze gaan settelen. Bovendien kan het bij het ene kind hobbeliger gaan dan bij het ander kind. Het is belangrijk dat je schakelt en weet wanneer en hoe je schakelt. Zie het als een rit over een onverharde weg vol met hobbels en kuilen en gaten en af en toe scherpe bochten en ravijnen aan elke kant van de weg. Het enige wat je wil is deze weg oversteken zonder ongelukken of blijvende schade.
In tegenstelling tot een autorit waar de auto je belangrijkste middel is om die weg te overbruggen is dat in dit geval iets anders. Communicatie, vertrouwen, ruimte, begrip en heel veel geduld. Echt bergen geduld.
Wij zitten midden in dit proces en kijken reikhalzend uit naar die snelweg. Wat als het aan onze oudste inmiddels al bereikt is in de vorm van een huwelijk. Het lijkt namelijk helemaal van deze tijd om al vroeg het huwelijksbootje in te stappen. Onder de moslimjongeren.
Ik zie het in elke geval om me heen gebeuren maar ook op social media is het een hot item. Trouwen rond je 18/20 jaar en samen strijden voor je toekomst. En dan heb ik het niet alleen over de meiden maar ook de jongens.
Dit onderwerp is voor ons van belang omdat het invloed heeft op onze eigen kinderen. Hoe en wat ons standpunt ook is als ouder, we moeten er over nadenken. We moeten het er ook over hebben. Het ziet er namelijk naar uit dat het helemaal geen ver van mijn bed show is. Onze oudste die in mijn ogen nog een kindman is heeft een heel ander blik op zichzelf. Natuurlijk heeft hij dat en natuurlijk heb ik dat. We kijken door verschillende brillen vanuit verschillende perspectieven.
Dit is weer zo een fase waarbij ik meteen dacht “oh help!” hoe moet dit nou weer gedaan worden? Ik heb het help-ik-ben-verliefd fase niet eens fatsoenlijk onder de knie, krijg ik de ik-wil-trouwen fase al voor mijn kiezen! Ik weet het oprecht niet. Voor alles heb je voor- en nadelen en heb echt een hele waslijst aan voor- en nadelen. Daarom hebben we vooral heel veel gesprekken thuis. Hij zit vol met vragen over ons huwelijk, van mij en zijn vader. Hoe we elkaar hebben leren kennen, hoe we tot de conclusie zijn gekomen dat we samen verder moesten etc.
Laat ik jullie meteen vertellen dat er geen betere reality check is dan wanneer jouw kind je dit soort vragen stelt om te leren van zijn of haar ouders. De meeste ouders willen het beste voor hun kind(eren) en dat betekent vaak beter dan wat zij hebben bereikt. Ik ben hierop geen uitzondering en wil alleen maar het beste voor mijn kinderen. Wanneer ik terug denk aan hoe zijn vader en ik elkaar hebben leren kennen en wat wij aan uitdagingen hebben gehad in ons huwelijk dan wil ik bijna hyperventileren. Dát wil ik allemaal niet voor mijn kind. Tegelijkertijd weet ik dat waar we allemaal doorheen zijn gegaan wel de basis heeft gelegd voor ons huwelijk. We hebben beide gestreden op onze manier om te creëren wat we nu hebben.
Het heeft ons gevormd als koppel en als individu.
Onze omstandigheden waren verre van ideaal en er waren zaken die tot op heden nog steeds invloed hebben op ons huwelijk. Daar wil ik hem voor behoeden en dat benoem ik dan ook eerlijk. Wetende dat ik mijn eigen issues projecteer op hem en dat onze ervaringen niet die van hem zijn. Dat ik het weet neemt die gevoelens niet weg. Ik benoem ze expres omdat ik niks onbenoemd wil laten. Daar is dit onderwerp veel te belangrijk voor.
De gesprekken die we hebben zijn zo ontzettend belangrijk zowel voor hem als voor mij(ons). Ik merk dat er momenten zijn waarbij hij echt luistert en lijkt te begrijpen wat ik hem vertel. Er zijn echter ook momenten waarbij de druk van buitenaf, sociale verwachtingen, trends, etc., zwaarder lijken te wegen dan de woorden van de ouders.
Dat zijn de het-zijn-andere-tijden-en-wij-leven-niet-meer-in-de-jaren-negentig (vroeger zeiden we jaren zestig!).
Ook dat klopt, maar sommige dingen zijn tijdloos en universeel.
Zoals de woorden het-zijn-andere-tijden…
Wij hebben dat gezegd, onze ouders hebben dat gezegd, hun ouders hebben dat gezegd en ga zo door. Het is net zo tijdloos als het onderwerp liefde, hormonen en alles wat daarbij hoort.
Kortom, geen nieuw verschijnsel, maar wel weer met een nieuw jasje.
Moge Allah ons de wijsheid en geduld geven om dit naar zijn tevredenheid toe te passen.
Genoten van deze blog? Share it!