“Weet je wat ik eigenlijk heel graag zou willen?” zei ik afgelopen donderdagavond tegen mijn zoon terwijl ik druk in de weer was met het opruimen van de keuken. Mijn zoon was nog aan het eten en keek me vragend aan. “Die zolderhok, helemaal leeghalen en een likje verf en dan weer opnieuw inrichten en daar een kantoor in realiseren voor mezelf. Ik mis een ruimte voor mezelf in huis waar ik al m’n spullen kwijt kan.” En ik wees naar mijn dozen, en formulieren en paperassen en werktassen die ik nu op een hoopje heb liggen in de woonkamer achter de eettafel. Ik erger me er elke dag aan, maar heb ze dagelijks nodig. Boven wegleggen heeft geen nut dus probeer ik ze beneden een plekje te geven wat maar half lukt.
“En dat wilde je nú doen? Als in NÚ, net voor de ramadan gaat starten wil jij een heel kamertje leeghalen!?” Mijn zoon schudde verbijsterd met zijn hoofd alsof hij niet kon geloven dat zijn moeder met zoiets stoms op de proppen kwam. Want wat ik nu nog niet heb vermeld is dat het hokje waar ik het over heb, ooit mijn kamertje was waar ik kleding maakte. Die was helemaal netjes op orde en ik was er regelmatig te vinden achter de naaimachine. Na de verbouwing, alweer drie jaar geleden, is deze hobbykamer veranderd in een opberghok voor spullen die je niet weg kan doen maar ook niet direct nodig hebt. Je kent het vast: ‘dat-doe-ik-nog-wel-een-keer-opruimen.’ Veranderde in een ‘uit-het-oog-uit-het-hart’ of in dit geval uit-the-mind.
Maar helemaal verdwenen was het natuurlijk niet en dat bleek wel afgelopen donderdagavond toen ik het naar boven haalde.
“Natuurlijk niet!’ riep ik uit. “Ik ga dat inshallah pas na ramadan doen, maar zeker niet nu, al heb ik het eigenlijk wel heel erg nodig.”
Ik wist toen niet wat ik nu wist natuurlijk en het gezegde ‘pas op met wat je wenst’ zou ik de volgende dag ondervinden.
''Ik was voor een paar seconde compleet in shock en bleef stokstijf staan mijn oren gespitst of ik niet iemand hoorde gillen dat die geraakt was door het raam of rondslingerende glas.''
Net voordat ik de volgende vrijdagochtend de deur uitliep naar mijn werkafspraak, rende ik nog snel naar zolder om te achterhalen waar die koude windvlaag vandaan kwam die me kippenvel had bezorgd. Je raadt het vast al, het hokje wat beschikte over een klein dakraampje stond wagenwijd open en de fijne sneeuwvlokken dwarrelden zo naar binnen op de opgestapelde zakken en tassen. Ik baande me een weg door de zooi en stak mijn hand uit naar het raampje dat ik wilde sluiten. Een handeling wat ik al zo vaak had gedaan maar die bewuste ochtend een wel heel andere wending kreeg. Het raam schoot namelijk los en nog voordat ik besefte wat er gebeurde laat staan dat ik de boel kon opvangen gleed het raam zo naar beneden. Verstijfd bleef ik staan, hopend dat het vast zou komen te zitten in de dakgoot. Het raam was echter te zwaar en het denderde met zo veel lawaai eerst de dakpannen af waarna het over de dakgoot heen direct een vrije val naar beneden maakte waar het raam met een harde knal voor de voordeur belande.
Ik was voor een paar seconde compleet in shock en bleef stokstijf staan mijn oren gespitst of ik niet iemand hoorde gillen dat die geraakt was door het raam of rondslingerende glas. Het ding had zoveel kabaal gemaakt dat iedereen in huis verschrikt uit de kamers kwam rennen. Ondertussen was ik uit mijn catatonische toestand ontwaakt en sprintte de twee trappen af om de schade te bekijken.
Het raampje lag voor de deur. Er waren geen gewonden, thank Allah en behalve een gebroken raam leek de schade mee te vallen.
Ik slaakte een zucht van opluchting en liep weer naar binnen…tot m’n man opeens riep: “Nu kun je nergens naartoe. Er moet gebeld worden want het raam kan niet zonder raam blijven met zo een slecht weer. Iemand moet het komen maken. En ik moet werken! ”
En dat was het moment dat het tot me doordrong…
Wie het ook zou komen maken…diegene zou dat kamertje in moeten en dat was nu onmogelijk!
Drie keer raden wie de vrijdagochtend dus een hele kamertje alsnog heeft lopen leegsjouwen? Datzelfde kamertje wat eigenlijk zou moeten wachten tot na de ramadan ivm tijdgebrek.
Moi en de kids.
En zo kwam mijn wens uiteindelijk toch uit. Half dan, want behalve leeghalen zijn we niet verder gekomen. Er moet nog een hoop gedaan worden. Alsnog in de ramadan…
Zou je denken dat het ook zo werkt als ik me nu uitspreek over hoe graag ik toch naar umrah wil of op vakantie of zo…
Genoten van deze blog? Share it!