De realiteit van Palestijnse Journalisten is dat ze helaas ook onderdeel worden van het verhaal…
Zo sluit Nida Ibrahim een collega van de journalist Shireen Abu Aqleh die afgelopen woensdagochtend is doodgeschoten, haar telefoongesprek af met een nieuwszender. Shireen was aan het werk en deed datgene wat ze al jarenlang deed. Verslag doen van de oorlog die ook al jarenlang woedt in Palestina. Shireen, zelf van Palestijnse afkomst werkte onvermoeibaar door om de waarheid te blijven verkondigen.
Het kostte haar uiteindelijk het leven.
Het nieuws sloeg in als een bom en het internet staat vol met berichtgevingen over haar dood of beter gezegd moord. De shock en afschuw over de brutaliteit die de Israëlische leger hier aan de dag legt door een journaliste dood te schieten zijn niet te bevatten. De wetten die opgesteld zijn om journalisten te beschermen worden hier niet alleen geschonden maar schaamteloos aan de laars gelapt. Israël claimt onschuldig te zijn, like usual en wijst met haar vinger naar de Palestijnen, also like usual. We hebben door de jaren heen menig keer gezien hoe men handig gebruik maakt van dit foefje, wat ook nog eens wordt geloofd. Zand in de ogen strooien doet Israël als de beste. De Wereld, althans die mensen die het voor het zeggen hebben, lijkt verblind te zijn voor de lelijke waarheid. Ik zeg lijkt omdat het niet zo is. Dit soort types, kennen de waarheid, halen hun neus ervoor op en creëren hun eigen waarheid dat hen dient. Pure kwaadaardigheid. Het is een wezenlijk verschil om een waarheid niet te kennen of er je schouders voor op te halen. Het is eng…
Maar laten we even pauzeren. Shireen is absoluut niet de eerste Palestijnse journalist die wordt doodgeschoten. Sterker nog, door de jaren heen heeft Israël zich hier meerdere malen aan schuldig gemaakt. Toch is dit de eerste keer dat ik me in elke geval kan herinneren dat dit zorgt voor verontwaardiging bij de hoge piefen wereldwijd en de media. Waarom? Je gaat nu vast zeggen omdat ze zo bekend was, maar ik durf te wedden dat er genoeg mensen waren die haar nauwelijks bij naam hebben gekend als ze haar al hebben herkend. Nu wel. Nu weet iedereen hoe ze heet. Het heeft vast niks te maken met het feit dat ze een Amerikaanse nationaliteit had. Of toch wel?
Er is in elke geval iets aan haar wat voldoende was om enige beweging daarboven te krijgen. De vraag is nu vooral hoe beweeglijk is iedereen? Of is men hoogstens gaan verzitten op die comfortabele zetel der leugens? Allahoe a3lam. Laten we het tijd geven en gewoon afwachten hoe dit verhaal zich gaat ontvouwen. Eén ding is in elke geval zeker. Israël moet deze keer iets dieper in die zandzak graaien om iets meer zand in de ogen strooien.
Wij weten: “وَلاَ تَحْسَبَنَّ اللَّهَ غَافِلاً عَمَّا يَعْمَلُ الظَّالِمُونَ إِنَّمَا يُؤَخِّرُهُمْ لِيَوْمٍ تَشْخَصُ فِيهِ الأَبْصَارُ (42) مُهْطِعِينَ مُقْنِعِي رُءُوسِهِمْ لاَ يَرْتَدُّ إِلَيْهِمْ طَرْفُهُمْ وَأَفْئِدَتُهُمْ هَوَاءٌ (43) ﴾ (إبراهيم)
Daar wil ik het dan ook bij laten. We kunnen heel lang praten en schrijven over de dood van Shireen, maar ik denk dat we stil moeten staan bij wie ze was in het leven.
Bij het werk wat ze heeft verricht.
Bij haar inzet voor de Palestijnse kwestie.
Bij haar integriteit, haar vriendelijkheid en haar moed.
Net als ongetwijfeld alle andere journalisten die zich hiervoor hebben ingezet maar die naamloos zijn gebleven. En net als de vele slachtoffers die gevallen zijn met als enige misdaad dat ze zijn wie ze zijn.
Moge Allah barmhartig zijn.
Bron hoofdafbeelding: Shireen Abu Akleh | Cartoon Movement