Is het jullie opgevallen hoe de generatie dames na ons (mijn generatie dus) langzaam weer terug gaat naar de rol van moeder, echtgenote en vooral niet carrière gericht is? Zo dat is even met de deur in huis binnenvallen. Een beladen onderwerp en weer lekker generaliserend vanuit mijn invalshoek. Ik weet het, maar prik daar een beetje doorheen. Natuurlijk geldt dit niet voor iedereen. Uiteraard. Technisch gesproken hoef ik het er geeneens bij te vermelden maar ik doe het toch even omdat ik niet wil dat het alleen nog daarover gaat. Het generaliseren. Het is ook nog niet heel groot maar het tij lijkt te keren.
''Het is nog het beste te vergelijken met het all you can eat buffet. Je eet zoveel mogelijk. Dat je er daarna buikpijn van kan krijgen doet er niet toe. Het staat er toch? Dus eet je het.''
Waar onze generatie kei hard voor heeft gestreden lijkt het tegenovergestelde effect te hebben op onze dochters en de opgroeiende jonge meiden. Zij zien zichzelf niet per se in de voetsporen van moeder treden en gaan liever hun eigen weg. Ik geef ze eerlijk gezegd geen ongelijk. Menig jonge meid heeft moeten aanzien hoe moeders alle ballen omhoog hield terwijl vaderlief een heel ander soort druk ervaarde. Moeders die de benen uit hun lijf renden als, moeder, werkneemster, onderneemster, zus, echtgenote, dochter, en alle functies en verplichtingen die bij elke rol kwamen kijken. Ze hebben van dichtbij meegemaakt (en nog steeds) hoe het leven er dan uitziet. Behoorlijk stressvol. De voordelen waarbij de vrouw onafhankelijk is, zelfredzaam, aan het ontwikkelen is etc., weegt voor hen niet per sé op tegen de hoge vorm van stress wat erbij komt kijken.
“Waarom zou ik?” wordt er dan vaak snuivend zeggen. “Is de man niet verplicht om voor zijn vrouw en kinderen te zorgen en de daarbij behorende verantwoordelijkheden te dragen?” Een terechte vraag wat behoorlijk haaks staat tegenover de vraag die de vrouw stelde jaren geleden.
“Waarom ben ik afhankelijk van de man alsof ik zelf niks kan?” Een vraag die wederom is ontstaan vanuit de rol die de vrouw toen bekleedde. De afhankelijke vrouw die er was voor haar man en kinderen en niet meer dan dat. Dromen werden begraven, ambities vergeten en carrières opgegeven. Onze generatie heeft dat moeten aanzien en besloten dat hen dat niet zou overkomen. Ze hebben gestudeerd, gewerkt, en hebben zich volledig weten los te maken uit de ketenen die hun moeders vast hebben gehouden al die jaren. Er ging een wereld open en geen droom was te ver en geen ambitie te groot. Alles kon. Elke deur kon open met de juiste sleutel en elke belemmering werd genadeloos uit de weg geruimd.
Wij konden het en wij wilden het, dus deden we het. Met als gevolg dat we ook alles wilden.
Het gezin, de moeder, de vrouw, de werkneemster, de onderneemster, de vriendin, de zus, de reizigster, de…noem het maar. Als alles kon dan waarom een keus maken?
Het is nog het beste te vergelijken met het all you can eat buffet. Je eet zoveel mogelijk. Dat je er daarna buikpijn van kan krijgen doet er niet toe. Het staat er toch? Dus eet je het.
Dat is zo een beetje wat onze generatie heeft gedaan, met als gevolg een te druk, zwaar en beladen leven als vrouw met te veel rollen en functies.
Ik snap de vraag van die jonge meiden wel. Het is niet zomaar ergens vandaan gekomen en wij zijn daarin de oorzaak.
Dat ik het snap wil niet betekenen dat ik het er mee eens ben. Daarvoor ben ik een beetje vastgeroest in het idee dat een vrouw best wel wat kan hebben en doen. Echter heeft de vraag wel gewerkt als olie voor mijn roestige overtuiging en ben ik aan het denken gezet. Ook ik heb twee dochters en ook ik heb veel te veel dingen die ik doe. Ik ben geen uitzondering als het gaat om het zoveel mogelijk willen en doen omdat het kan. Daar kan ik heel eerlijk over zijn. Niet dat ik me erover schaam of omdat het een crime is. Absoluut niet. Ik ben nog steeds ontzettend trots op wat ik heb behaald, gedaan en wat ik nog steeds doe. Dat is zonder meer een strijd geweest en daar verandert de mening of zienswijze van de jongere generatie meiden niks aan.
Behalve begrip is er ook een tikkeltje onrust en een bepaalde zorg wat de kop opsteekt wanneer ik jonge meiden zo hoor praten. De man is zonder meer verantwoordelijk voor het gezin. Daar ga ik niet over in discussie, aangezien dat zo vast staat binnen de islam. Net zo vast als de rol van de vrouw.
Het is meer dat ik vraagtekens zet bij het feit dat ze op basis van deze overtuiging dan ook besluiten om zich niet meer te ontwikkelen. Waarom zouden ze? Het zou ze immers toch goed gaan aangezien er iemand is die dat op zich neemt? De man. Bovendien, hoe moeilijk is dat nou, moeder zijn? Een beetje voeden, opruimen, koken, en vooral heel veel plezier hebben, en uitjes en etentjes en meer soortgelijke dingen.
Ze gaan hierdoor totaal voorbij aan het feit dat moederschap een vák is waarbij de eigen ontwikkeling een essentieel onderdeel is. Ontwikkelen ís belangrijk. Dat het met klem wordt aangeraden binnen de islam. Diezelfde islam die ze aanhalen wanneer ze hun eigen punt willen benadrukken en onderbouwen. Ontwikkelen is belangrijk om een goede moeder te zijn die daadwerkelijk iets kan toevoegen aan de opvoeding en groei van de kinderen. Ontwikkelen betekent niet dat ze daarna móet solliciteren bij een bedrijf, noch om er geld mee te verdienen. Ontwikkelen is een garantie. Een stukje zekerheid voor een toekomst die niemand kent. Ontwikkelen zou niet af moeten hangen van of er een man is die straks in de eerste levensbehoefte zal voorzien. Dat staat er totaal los van.
Mij zul je nooit horen zeggen dat een fulltime moeder minderwaardig is of niet goed genoeg. Integendeel, er is wat mij betreft niks mooier. Ik zou alle jongemannen juist op het hart willen drukken dat ze zich sterk moeten maken om het gezin op zo een manier te kunnen dragen dat hun wederhelft kan zorgen voor het meest kostbaarste wat ze hebben. Niet door middel van onderdrukking overigens…
Dat het mogelijk wordt voor deze jongedames om die rol te vervullen. Maar ik zeg er wel altijd bij, laat het een keus zijn, en niet omdat het moet omdat ze niks anders kunnen. Het idee dat een vrouw fulltime moeder is omdat ze zich niet voldoende heeft ontwikkeld zal op den duur averechts gaan werken. In hoeverre was het dan echt een keus wanneer er niks was om uit te kiezen op de eerste plaats? Dat gaat langzamerhand vreten.
Hoe mooi zou het zijn als de generatie na ons precies in het midden gaat zitten van de twee generaties voor hen. Wij zijn compleet doorgeschoten naar de andere kant ten opzichte van onze generatie vrouwen. Het is goed dat de jonge opgroeiende meiden kritisch kijken naar de huidige rol van de vrouw en de man. Dat betekent dat ze bewust nadenken. Ik hoop alleen dat hun denkvermogen wel verder gaat en begrijpen hoe belangrijk ontwikkelen is.
Zelfs, of misschien juist wanneer je fulltime echtgenote en moeder wil zijn.
Dit onderwerp is een belangrijke, deel daarom je mening hieronder en praat mee. Wat vind jij?
Genoten van deze blog? Share it!
Prachtig geschreven. Ik ben zelf 30 jaar dus weet niet exact onder welke generatie ik val haha, de generatie die in ieder geval keihard gestudeerd heeft, een werkende moeder heeft, zelf een goedlopende carrière heeft en tegelijkertijd nu voor het eerst moeder wordt en in een strijd zit tussen werken en onafhankelijk blijven/ruim voorzienend voor ons gezinnetje of thuisblijven en volledig voor mijn gezin ter beschikking staan. Ik vind het leuk om te zien dat het de 1ste generatie werkende mama’s ook is opgevallen.