Hier zit ik dan.
De zoveelste poging om iets op papier te zetten.
Nou ja, papier is een groot woord, want daar doen we tegenwoordig niet meer aan. Het is allemaal beeld en scherm en vingers die zich razendsnel bewegen over een toetsenbord. Een pen pakken en old skool schrijven, krassen en doorstrepen tot je er kramp van krijgt in je vingers zit er allang niet meer bij. Wat overigens al na twee regels gebeurt, kramp in je vingers. Dat weet ik uit ervaring, omdat ik het nog best leuk vind om af en toe een pen te pakken en een wit blad te vullen met mijn kriebelige handschrift. Voor de fun dus. Niet omdat ik een stuk wil/moet schrijven voor mijn website. Dat gaat zonder meer alleen via mijn scherm. Ik moet er niet aan denken om eerst te schrijven en het dan over te typen. Te tijdrovend. Bovendien loop ik zo al vast laat staan als ik daar mijn handen die toch al meteen in de kramp schieten voor moet gebruiken.
''Het is allemaal beeld en scherm en vingers die zich razendsnel bewegen over een toetsenbord.''
Nee, ik gebruik voor mijn stukken mijn geliefde laptop waar ik nu dus al een paar pogingen heb gewaagd. Zonder heel veel resultaat. Boeiend resultaat. Dat is het hem nou net met een schrijver zijn. Soms heb je inspiratie waarin je nog net niet verdrinkt en soms is er niks te vinden. Geen greintje inspiratie creativiteit, ideeën of wat dan ook. Daar lijk ik nu sinds een paar maanden al best wel last van te hebben. Een schrijversblock? Dat betwijfel ik.
Ik denk eerder een combinatie van druk, prioriteiten op een ander vlak, tijd en het ontbreken van ideeën waarover te schrijven. Iedereen die het leuk vindt om te schrijven en te delen heeft vast weleens de indruk gehad dat er inmiddels over alles al wel een keer is geschreven. Elk onderwerp is al 1000en keren benoemd, beschreven, en volledig uitgekauwd. Echt bevorderend is het dan niet. Want je wil toch een klein beetje origineel zijn of op zijn minst een interessant stuk delen. Niemand heeft tijd om middelmatige stukken te lezen. Of te schrijven wat dat betreft. Al gebeurt het dan toch.
Neem nou deze stuk die je nu aan het lezen ben en waarvan je steeds meer denkt, ok waar gaat dit verhaal naartoe? Is toch ook absoluut geen meesterwerk is inmiddels je conclusie. Zeer zeker niet, ben ik het met je eens. Maar in mijn geval broodnodig om er weer in te komen. Om mijn inspiratie weer aan te wakkeren en mijn creativiteit te roeren. Want ik heb allang geleerd dat een middelmatig geschreven stuk nog vele malen beter is dan helemaal géén stuk! Door helemaal niet meer te schrijven zakt de creativiteit steeds meer weg en wordt het steeds moeilijker om het weer op te pakken. Voor je het weet zit je vast in een vicieuze cirkel waar het steeds moeilijker lijkt om er uit te komen.
En daarom waag ik me toch aan het schrijven. Staar ik regelmatig naar mijn scherm en knipperende cursor en sla heel wat korte verhalen op die noooit het daglicht zullen zien. Die niet verder zullen komen dan de harde schijf van mijn geliefde laptop. Het verdommenishoekje zal ik het maar noemen. Soms zie ik voor me hoe al die onafgemaakte verhalen daar samen komen en elkaar moed inspreken. Dat het wellicht toch nog goed komt. Dat ze ooit eruit worden geplukt, voltooid en eindelijk de wijde wereld in mogen. Maar ik weet wel beter. Op een enkeling na, gaat dat niet meer gebeuren. De meeste zijn namelijk, simpelweg, gedateerd. Niet meer actueel en daarom niet bruikbaar. Behalve voor mezelf. Want ze mogen voor de wijde wereld niet meer interessant zijn, voor mij zijn ze dat zonder meer. De inspiratie die ik soms daaruit kan halen is ontzettend waardevol. Minstens zo waardevol als het schrijven van zo een gek stuk die ook nog eens gelezen wordt door jou, de lieve lezer.
Ik wil je daarom bedanken voor het lezen en het behalen van het eind van dit bericht. Mijn bericht startte weliswaar met het niet weten waar over ik moest schrijven maar eindigde alsnog met een heel verhaal. Juist omdat ik de druk van presteren even los heb gelaten en gewoon maar ben gaan schrijven. Vanuit het hart.
Mijn website is weer online. Ik zit min of meer weer in de zadel als creatieve schrijver (artiest) en zal me weer helemaal focussen op het schrijven van interessante, gekke, mooie, pakkende, droevige stukken uit mijn dagelijkse leven. Omdat het leven en wat het zal brengen voor niemand bekend is, zijn mijn schrijfsels daarom bij voorbaat niet te bepalen.
Ik ga het zien. Wat het leven ons gaat brengen….
Genoten van deze blog? Share it!